In s'aposentu de Adela

Adela est in s’aposentu suu. Est su logu suu, est domu sua. Unu logu amparau, seguru, aundi agatat paxi. Est innòi chi costumat a benni a s’acrarai is ideas, a annuddai is dudas. Sétzia asuba de su coscinu asullu, is cambas ingruxadas, is manus in is genugus, sa punta de is índixis a tocai cussa de is póddixis, Adela a ogus serraus arrespirat e in s’interis si figurat sa colunna de àiri, cument’e un’energia luxenti, una fortza a colori de òru chi nci ddi intrat in is càrigas, nci ddi calat a is prummonis prenendisiddus, e finas a sa brenti, e de ingunis s’ispàinat in totu sa carena e agou torrat a pesai, lompendiddi finas a conca e torrendi a ndi essiri, arregollendisí avatu totu is sentidus noxilis. S’aposentu de Adela, chene ventanas, cun is candelas, is murus e su pomentu biancu e su coscinu asullu postu in mesu aundi issa costumat a si setzi a atinai, est unu puntu firmu aintru de sa menti sua. Unu logu chi no càmbiat mai. Poita est aici chi Adela ddu at creau. Oi, perou, est mudau. In su muru ananti de issa est aparéssia una genna. Una genna rúbia. No at mai bistu àtera cosa, innòi aintru. No podit èssiri in un’àtera manera. Poita est chi immoi biit custa genna rúbia?